هوش مصنوعی: تو که دل گم کرده‌ای و در مشکلات و غم‌های زندگی گرفتار شده‌ای، در وضع دشواری قرار داری.

هوش مصنوعی: بسیاری از دل‌ها به خاطر این غم گویای حال خود شده‌اند و چشمان زیادی از شدت این درد، اشکبار گشته‌اند.

هوش مصنوعی: به خودت زحمت نده و بی‌دلیل خودت را عذاب نده، چون این زهر کشنده را چرا می‌نوشی؟

هوش مصنوعی: آتش را به کجا می‌فرستی که به خرمن خودت آسیب نرسانی، کسی مثل تو نباشد که دشمن خود را چنین بدبخت کند.

هوش مصنوعی: غیر از ناراحتی و غم تو، چه چیزی از این تفکر نامناسب و خیال‌های بی‌اساس به دست می‌آید؟

هوش مصنوعی: با پادشاه، گدا هم‌سطح نشد و به مانند درخت سرو، به هم آغوشی نرسید.

هوش مصنوعی: آرزو و خیال تو همچون گنجی ارزشمند است، اما من در شرایطی هستم که از نظر مالی در تنگنا هستم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای چون عنقا به هیچ بهانه‌ای دوست نمی‌شود و در کنار زاغ و زغن نمی‌نشیند.

هوش مصنوعی: طاووس و خانه روستایی هرگز به هم نزدیک نیستند و ارتباطی با یکدیگر ندارند.

هوش مصنوعی: با دانه‌ی در و مهره‌ی زیبا و باارزش، هیچ‌گاه نمی‌توان به برابری و هم‌سطحی رسید.

هوش مصنوعی: تو مثل مگسی هستی و ما همچون هماییم. آیا می‌توانی جایگاه خود را در مقایسه با ما درک کنی؟

هوش مصنوعی: هرچند که در جستجوی ملاقات و وصال هستی، اما حتی اگر وعده‌ای از وصال به تو داده شود، باز هم در پی آن خواهی بود.

هوش مصنوعی: هرگز امیدی به نوید و خبر خوشی از این وضعیت و شرایط نامساعد نداشته باش. چنین انتظاری بیهوده و غیرممکن است.