بلند اقبال » دیوان اشعار » ماده تاریخ » شمارهٔ  ۴ - تاریخ فوت مشیر وقوام

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مشیری و قوامی داشت شیراز</p></div>
<div class="m2"><p>که هر دو در ستم بودند یکه</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>برفتند از جهان زان پس که هِشتند</p></div>
<div class="m2"><p>ز بدعت‌ها به روی فارس لکه</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>بگفتم با خرد تاریخشان را</p></div>
<div class="m2"><p>رقم زن چون به زر و سیم سکه</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>یکی بیرون شد و گفتا که برگو</p></div>
<div class="m2"><p>به دوزخ هر دو را گردید دکه</p></div></div>
<div class="c"><p>۱۳۰۱ قمری</p></div>

مشیری و قوامی داشت شیراز
که هر دو در ستم بودند یکه
برفتند از جهان زان پس که هشتند
ز بدعت ها به روی فارس لکه
بگفتم با خرد تاریخشان را
رقم زن چون به زر و سیم سکه
یکی بیرون شد و گفتا که برگو
به دوزخ هر دو را گردید دکه
۱۳۰۱ قمری

شمارهٔ  ۳ - تاریخ فوت

شمارهٔ  ۴ - تاریخ فوت مشیر وقوام

مشیری و قوامی داشت شیراز

که هر دو در ستم بودند یکه

برفتند از جهان زان پس که هِشتند

ز بدعت‌ها به روی فارس لکه

بگفتم با خرد تاریخشان را

رقم زن چون به زر و سیم سکه

یکی بیرون شد و گفتا که برگو

به دوزخ هر دو را گردید دکه

شمارهٔ ۴ - تاریخ فوت مشیر وقوام

اطلاعات