هوش مصنوعی: بهار زمانی است که دلی شیدا و عاشق به خاطر زیبایی‌های گل‌های ختن، سرشار از آرزو و خیال می‌شود. این فکر و خیال، مانند یک پرنده‌ی آزاد در جستجوی آشیانه‌ای در حلقه‌های موهای یار می‌گردد.

هوش مصنوعی: در صبح، آهی به همراه نسیم بوی گلستان جاری می‌شود، همچون اشکی که در غبار حسرت یک کوی و محل زندگی غلت می‌زند.

هوش مصنوعی: از پایین پای یک مور تا بال یک مگس را بارها سنجیدم، اما هیچ‌یک از بی‌ارزش بودن‌ها و ناامیدی‌های من نتوانستند به عنوان وزن در ترازو قرار بگیرند.

هوش مصنوعی: امشب مانند گلی به زیبایی و آبروی خود می‌نازم، زیرا احساس می‌کنم که به خاطر او، چهره‌ام را به خاک پایش آغشته کرده‌ام.

هوش مصنوعی: با محبت و دوستی بسیار، او مرا فریب داد، اما در نهایت قلبم را سوزاند. او مثل گل نازک و خوشبو، زیبایی‌اش شگفت‌انگیز و آتشین است.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم تحمل کنم این زندگی آشفته و سرشار از درد را؟ ای کاش خدا، کمکم کند؛ چون دیگر حتی یک بالش هم برای آرامش ندارم و تنها به گوشه‌ای از زانویم تکیه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم از وابستگی‌ها و تعلقات دنیایی دست بکشیم، باید تلاشی آگاهانه و قوی داشته باشیم. صرفاً بی‌اعتنایی به دنیا کافی نیست و برای این کار نیاز به قدرت و شجاعت درونی داریم.

هوش مصنوعی: هر فردی در دل خود از درد و عوامل نایاب رنج می‌برد؛ در واقع، مثل یک جهان‌گردی است که در طوفان، آهویی رها شده و در حال پرسه‌زنی است.

هوش مصنوعی: وداعی که بی‌دردسر و بدون اندوه باشد، وجود ندارد. اشک‌های چشمان کسانی که قربانی عشق شده‌اند، موهای پریشان را به خاطر می‌آورند.

هوش مصنوعی: تو با قامت خمیده‌ات، در مسیری پر از امید و انتظار ایستاده‌ای. آرزو دارم که در این راه، کم‌کم ابرویت که نشانه زیبایی‌ست، به سمت بالا برود و تو را زیباتر کند.

هوش مصنوعی: به سادگی می‌توان گفت که رضایت و قناعت در زندگی از تصوراتی کاذب نشأت می‌گیرد. من مانند موی نازک و ظریف نیستم؛ فقط شبیه سایه‌ای از آن هستم. این بدان معناست که وجود من به خودی خود اهمیت چندانی ندارد و بیشتر به عنوان یک تصویر خیالی و گذرا است.

هوش مصنوعی: در این باغ به قدری فضا تنگ و محدود است که حتی گل‌ها نیز نمی‌توانند به آرامش دست یابند و همگی به خاطر فشار و تنگنا رنگی کمرنگ و محو دارند.