هوش مصنوعی: امشب قلبم به خاطر دیوانگی‌اش به صدای ناقوس می‌افتد و من در این نُه مکان (دِیر) به آتش می‌زنم و ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: از نعمت وحشت من در کنار جمعی شبیه به پرندهٔ افسانه‌ای زندگی می‌کنم، چون دلم به گوشه‌ای از این دنیا وابسته است.

هوش مصنوعی: به هر کسی که در زندگی سختی می‌کشد و یا به نوعی نقصی دارد، من دلی پر از غم دارم. هرچند از خودم دور شده‌ام و احساس تنهایی می‌کنم، اما هنوز به جایی که بتوانم آرامش پیدا کنم، امید دارم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم در فعالیت‌های عادی خود به دنیا پر از خاک پایبند بمانم، چرا که مانند ماه نو که در آسمان نمایان نمی‌شود، اگر اوج بگیرم، حتی سر مویی را هم نمی‌تواند تحمل کند.

هوش مصنوعی: در اینجا توصیف یک فضای زیبا و دلنشین وجود دارد، جایی که قلب‌ها مانند قایق‌هایی در میان باد و طوفان حرکت می‌کنند. حباب‌هایی که به دور می‌چرخند نمایانگر نگاه و توجه هستند و نگاهی پر از اشاره و لبخندی که با ابروان بیان می‌شود، مانند امواجی است که در این محیط جاری است. این تصویر نشان‌دهنده جذابیت و دلربایی محیط است که احساسات و حرکات دل را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: در هر خطی که به شکل سنبل درآمده، نشانی از آشفتگی و جنون وجود دارد. آیا در این باغ گل، گیسوی کسی را باز نکرده‌اید؟

هوش مصنوعی: درختان غزالان به شاخ و برگ خود می‌آرایند و زیبایی را به نمایش می‌گذارند. جا دارد که بر دست‌ها، کاسه‌هایی گذاشته شود که از عطر و بوی زلف‌های مشکینت پر شده باشد. این بوی خوش انسان‌ها را به خود جذب می‌کند و باعث می‌شود که دیگران برای به دست آوردن آن تلاش کنند.

هوش مصنوعی: من در عشق تو مانند یک داربست سرپا هستم؛ در میدان تسلیم، به فرمان تو، چون چوگان‌هایی که تو می‌گویی، به حرکت درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: صدای بلبلان مانند عطر گل در این دشت پخش شده است، انگار که مینا به آرامی در کنار جوی آب صحبت می‌کند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در این بیابان می‌بینی، از خانه‌ی من نیست. به من راه را نشان بده تا من هم بتوانم حرکت کنم و جلو بیایم.

هوش مصنوعی: من از این می‌ترسم که در آینه‌ی شعور، بی‌تابی‌ام و ناپایداری‌ام نمایان شود. در این حال، می‌بینم که خودم را به خاطر سرانجامی که در غفلت و بی‌خبری دارم، غبارآلود و فرسوده کرده‌ام و به زانو می‌زنم.

هوش مصنوعی: با یک فرد عبوس و بداخلاق مواجه شدم و از این موضوع سپاسگزارم، چون انتظار داشتم در برابر طمع خود، دچار شکست شوم.

هوش مصنوعی: در حالت خواب و بی‌خبری، برایم دشوار است که سرم را از خواب بردارم. زیر سایه‌ام، درختی زیبا و نازک رشد کرده است.

هوش مصنوعی: من در خاک ضعفی مانند بوریا نشسته‌ام، بیدل. شاید از این راه، نشانی از آرامش را در کنارم بیابم.