هوش مصنوعی: گاهی به چهره‌ام می‌آیی و گاهی به یادم ناپدید می‌شوی، پس چرا اشک می‌ریزی و اینقدر غمگین هستی؟

هوش مصنوعی: درد نمی‌گذارد که انسان از حمله‌ی احساسات و مشکلات رهایی یابد. مانند سنگ‌هایی که در دام آتش و شعله‌ها گرفتار شده‌اند، تو نیز با مشکلاتی مواجه هستی که گریزی از آنها نیست.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به این دارد که تخیل و اندیشه‌های ما مانند ذرات ریز و قیمتی هستند که به مرور در ذهن ما جمع می‌شوند. در نتیجه، همان‌طور که قطره‌ای ارزشمند و نادر به وجود می‌آید، افکار خلاق و ارزشمند هم از این اندیشه‌ها و تخیلات شکل می‌گیرند. به عبارتی، هر چه بیشتر در عمق افکار و تخیلات خود فرو برویم، ایده‌ها و بینش‌های ارزشمندی ایجاد می‌شود.

هوش مصنوعی: بیا ببین چقدر قوی هستی، نفسی بکش و پرواز کن، اما بدان که در نهایت، وقتی نفس می‌کشی، از عمق وجودت به اوج می‌رسی.

هوش مصنوعی: خواب غفلت چه قدر باعث ایجاد سردرگمی و بی‌توجهی می‌شود، زمانی که به وطن خود که به خواب رفته است، فکر می‌کنی و تصمیم به سفر می‌گیری.

هوش مصنوعی: انسانی در درد و رنج به سر می‌برد و بی‌وقفه می‌کوشد تا تو فقط یک صدای زجرآور به گوشش برسد که نشانه‌ای از پرواز و رهایی است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو با ریشه‌ای از خاک و پایه‌ای قوی‌تری برآمده‌ای. حالا این سوال مطرح است که با این توانایی، به کجاها خواهی رسید و چه دستاوردهایی خواهی داشت.

هوش مصنوعی: هر چه تصورات و خیالات را کنار بگذاری، از اثبات یقین و حقیقت خالی نیست. هر چه مدت بیشتری در تاریکی و مشکلات گذشته باشی، به مرور زمان به نور و روشنی و آگاهی بیشتری می‌رسی.

هوش مصنوعی: در نهایت، جذب زیبایی واقعی، انسان را دچار حیرت می‌کند. وعده‌ای که برای وصل و نزدیکی به معشوق داده شده، در حالی تحقق می‌یابد که تو همچون آینه‌ای در مقابل من ظاهر می‌شوی.

هوش مصنوعی: نه دلی وجود دارد که مانند آیینه باشد و نه چشمی که بتواند تو را تماشا کند. این شگفتی در آن است که تو در دل من نمایان می‌شوی.

هوش مصنوعی: به همه چیز و همه جهان، می‌توان با یک نگاه و یک آرزو پایان داد، فقط کافی است که تو همچون نگاهت، از پس پرده‌ها بیرون بیایی.

هوش مصنوعی: این انجمن برای بیدل، جایی برای خاموش شدن و از بین رفتن نیست؛ او مانند پرنده‌ای است که برای پرواز و پخش کردن زیبایی‌ها می‌آید.