هوش مصنوعی: اگر بتوانی حتی با یک مشت خاک، چشم‌های دو جهان را پر از غبار کنی، پس می‌توانی با ناز چشمانت کارهای بزرگ‌تری انجام دهی.

هوش مصنوعی: محصول زندگی هرچند ارزشمند است، اما در اینجا با تلاش کم، می‌توان آن را به قیمتی پایین‌تر به دست آورد.

هوش مصنوعی: شب ناامیدی همه جا را در بر گرفته است، اما اگر اشکی از دل رنجیده بریزد، می‌توان زیبایی و نور را به آن فضا آورد.

هوش مصنوعی: بهار نمایانگر شادی و زیبایی است، و اگر بتوان با یک ناله‌ی صادقانه و عمیق احساسات را بیان کرد، می‌توان از این زیبایی بهره‌مند شد.

هوش مصنوعی: غبار حسرت و ندامت نمی‌تواند کسی را متوقف کند که از خود و موانع درونی‌اش عبور کرده و به سمت جلو حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر طمع به گوهر در وجود ما نباشد، می‌توانیم از این دریا که پر از رنگ‌ها و حوادث است، به راحتی عبور کنیم.

هوش مصنوعی: من به رنگ شمعی هستم که به زودی از این جمع دور می‌شوم. در این حال، تلاش می‌کنم که با اشک‌هایم و غم‌هایی که دارم، بر خودم غلبه کنم و نتوانم به راحتی به این کار بپردازم.

هوش مصنوعی: اگر عزم و اراده‌ی تو به شدت و بلندی باشد، می‌توانی با تلاش خود، جهان را از فراموشی و کدورت دور کنی.

هوش مصنوعی: من مانند طاووس هستم و از تماشای گلزار تو راضی نیستم. می‌توانی با زیبایی‌های بیشتری مرا جذب کنی و حیرت مرا دوچندان کنی.

هوش مصنوعی: اگر مکان والای محبت در نظر بیدل نباشد، با شور و اشتیاق دل می‌توان از دو جهان فقط یک نمکدان (چیزی کوچک و بی‌ارزش) ساخت.