هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهد خود را به دیگران نشان دهد؟ در این دنیا، هرکس به دنبال خودش بوده و به دنبال شناخت خویش است.

هوش مصنوعی: روزهایی گذشت که هیچ چیز جز حال نشئه در ذهنم نبود. اکنون مانند سنگ، در درونم احساس سنگینی می‌کنم.

هوش مصنوعی: مثل شمعی که می‌سوزد، با تمام ناراحتی‌ام، آنقدر شعلۀ درونم زیاد است که خودم را با درد و اندوهم می‌سوزم.

هوش مصنوعی: با تلاشی که در درک واقعیت وجودی خود دارم، دویدم و از بهشت آرامش خارج شدم و در نهایت، خود را از باغ وجود خود دور کردم.

هوش مصنوعی: روشنی‌ها در واقع وجود دارند و به آگاهی این دنیا کمک می‌کنند، اما بدون نور خورشید، چیزی جز سایه‌های خود را نمی‌توانند نشان دهند.

هوش مصنوعی: این بیابان اگرچه چیزهای زیادی در خود دارد، اما برای کسانی که خود را نمی‌شناسند، هیچ سودی نخواهد داشت. فقط وقتی به خودمان رجوع کنیم و خود را بشناسیم، می‌توانیم از آنها بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: زمانی که دانه از چنبره خود آزاد شود، ریشه‌های آن به پرواز درمی‌آیند و هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی آن را بگیرد؛ چرا که دل نمی‌خواهد از خود دور شود و آرامش را از دست بدهد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که از خاک به وجود آمد، باز هم به خاک بازمی‌گردد؛ اما نوشیدنی ما همیشه در یاد خودمان باقی می‌ماند و ما را به فکر فرو می‌برد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به عمق احساسات بیدل پی نبرد و او در نهایت به این نتیجه رسید که تنها خود اوست که بوی این گل را با حس خود درک می‌کند.