هوش مصنوعی: با بررسی نشانه‌ها و تصاویر موجود در دنیای ممکن، توانستم تردیدهایم را برطرف کنم. با چشمانم، هر چیزی را که در این دنیای تاریک مشاهده کردم، ثبت کردم.

هوش مصنوعی: به خاطر وحشت و نداشتن آرامش، به دور از هر گونه فکر و تدبیری، در این باغ پر از گل‌ها و زیبایی‌ها، لحظه‌ای به طور غیرمستقیم و با بی‌توجهی نگاهی به اطراف انداختم.

هوش مصنوعی: به راحتی و بدون نیاز به چیزهای دیگر، قدرت و عظمت دنیا را حس کردم، زیرا شکوه و جلال آن مانند خم شدن ابروی یک انسان مستقل و بی‌نیاز است و من همچون فیلان بزرگ، خود را کوچک و عاجز احساس کردم.

هوش مصنوعی: من به یاد شخص مشهور و باارزشی، تجربه‌ای را بررسی کردم و با نگاهی به نقاط تاریک و عبرت‌آموز، آن را بر روی سنگی باارزش امتحان کردم.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت و دوستی، به اندازه‌ای ارزشمند شدم که در مقابل هر دردی که به مرهم نیاز داشت، مسئولیت آن را به عهده گرفتم و به آن رسیدگی کردم.

هوش مصنوعی: مثل موجی هستم که تمام وجودم از نفس و روح خالص پر شده است. کلامی از سکوت و ادب ایجاد کرده‌ام تا لطافت و شوخی را نشکنم و به آن کمک کنم.

هوش مصنوعی: من احساس غرور و عظمت داشتم در سرزمین آزادی، ولی به خاطر غم و اندوهی که به دلم فشار آورد، فروتنی و تواضع را با آسمان درآمیختم.

هوش مصنوعی: رضایت به داشته‌ها از حرص و ولع دوری می‌کند. ای بخشنده، تو باعث شدی که دیگر خواسته‌های من به شدت افزایش یابد و حس ولع من کم‌فروغ‌تر شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر آتش سوزانی که در دلم وجود دارد، احساس کردم که در این وضعیت به دام انداختن ستاره‌ای را تجربه می‌کنم.