هوش مصنوعی: همچون شبنم که بر اثر صبح گاهی محو می‌شود، من نیز به خاطر شرم از زندگی، تصمیم گرفتم که خود را بپوشانم و در نتیجه عرق کردم.

هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستم به جایی برسم که کمترین اهمیت و ارزشی نداشته باشم و در نتیجه‌ی آن از شر خجالت و شرمساری خلاص شوم و آن احساسات ناپسند را کنار بگذارم.

هوش مصنوعی: صبح که می‌شود، به تأمل می‌نشینم و می‌بینم که درسی از جمعیت نگرفتم. تنها سطری که از نفس خود خواندم، مرا به یاد رفتن انداخت و فهمیدم که باید درس‌هایی از این تجربه بگیرم.

هوش مصنوعی: در شگفتی‌ام که چگونه می‌توانم از آیینه استفاده کنم؛ آخر کار، رشته‌های تماشا به هم ریخته بود. فقط یک ورق از آن را برگرداندم.

هوش مصنوعی: از دیگران نپرسید که قناعت من به چه چیزی بستگی دارد، زیرا من در زندگی‌ام به خاطر آبرویم با مشکلات و سختی‌ها دست و پنجه نرم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در هر جایی که فکر و عقل حاکم باشد، انسانی که به مستی افتاده وجود ندارد. خواسته‌های زندگی مانند غذا به من الهام کرده‌اند تا خود را سزاوار و شایسته بدانم.

هوش مصنوعی: شبی به یادم آمد که کسی با آغوشی گرم به من نزدیک شد. چنان غرق در احساس شدم که گویی عرق کردم و از خود بی‌خود شدم.

هوش مصنوعی: زبان من نشان‌دهنده حقیقت واحد وجود است. هرگاه از خود غافل شوم، به یاد خدا می‌افتم.

هوش مصنوعی: احساسات عمیق و افکار دقیق من به حدی شدت گرفته که مانند شعله‌ای پرحرارت به وجود آمده‌اند. من به قدری در این حالت غرق شده‌ام که دیگر نمی‌توانم فراموش کنم و صبح را با رنگ شفق آغاز کردم.