هوش مصنوعی: در زمانی شبیه به شمع، با نور و گرمایی که داشتم، به زندگی خود معنایی بخشیدم و تلاش کردم تا رازهای وجود را روشن کنم.

هوش مصنوعی: دیگر از ناامیدی به نتیجه نرسیدم و برای دل‌شکستگی‌ام خود را با زیبایی و ناز آراستم.

هوش مصنوعی: صبحی را که پر از جنون است سپری می‌کنم و هیچ شوقی برای شادی ندارم. رازهای دل را به باد سپرده‌ام و آن‌ها را فاش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: خوشحالی و شادمانی چقدر بیشتر از این می‌تواند باشد؟ دل من به شدت تپش می‌زند و من برای احساساتم ناله‌ای برگزیده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاشم سپاسگزارم، چون از ناتوانی و کم‌کاری‌های گذشته، امروز دوباره کار نکرده‌ام را شروع کرده‌ام.

هوش مصنوعی: با یک نگاه، گرد و غبار وجودم را کنار زدم و با خیال پردازی، شب را بر خودم کشیدم.

هوش مصنوعی: در دشت بی‌نشان، شبنم علامت صبح است. عشق تو از من نشانه‌ای خواسته بود و من برای آن به اشک و نیاز روی آوردم.

هوش مصنوعی: برای بی‌نیازی از دنیا، لازم نیست به دنبال چیز دیگری باشم، اگر از دنیا دوری کنم.

هوش مصنوعی: می‌گوید که پس از آنکه مینا (ظرف شیشه‌ای) من تحت تاثیر زعفران قرار گرفته و به رنگ خون درآمد، یاد نوشیدنی را به یاد آوردم و به خاطر این احساس، درد و رنج خود را فراموش کردم.

هوش مصنوعی: جز یک تپش در قلبم چیزی نداشتم، بیدل! به زندگی‌ام شعله‌ای زدم تا این راز را فاش کنم.