هوش مصنوعی: می‌روم مانند شمعی که در حال ذوب شدن است و شعله‌ام را به قدری بالا می‌برم که با زیبایی و وقار در مسیر قدم می‌زنم، زیرا به دلیل زیبایی‌ام در این حالت، دیگران را مجذوب می‌کنم.

هوش مصنوعی: ناله‌ای که از دل برمی‌آید، اگر همه وجودم را هم به باد بدهی، مانند کوه است که در برابر طوفان می‌ایستد. این نشان از استقامت و پایداری‌ام دارد.

هوش مصنوعی: تسلیم شدن به ویژگی‌های شخصی و خود را به دست سرنوشت سپردن، نشان‌دهنده رهایی از غم و مشکلات زندگی است. این فرد احساس می‌کند که با رها کردن خود از فشارها و سختی‌ها، به آرامش و سلامت در زندگی دست یافته است.

هوش مصنوعی: من مانند مینا هستم و از تغییرات ناخواسته دوری می‌کنم، زیرا هر وقتی که احساساتی می‌شوم، نشانه‌ام این است که مانند آتش می‌سوزم.

هوش مصنوعی: در این جملات، شاعر به کمبود و فقر معانی در محیط اطرافش اشاره می‌کند و ابراز می‌دارد که فقط به این افتخار می‌کند که بار غرامت و شرم بر دوش او نیست. به نوعی می‌توان گفت که او خود را از ننگ و سرشکستگی رها می‌داند و این برای او کافی است.

هوش مصنوعی: دلی که به خاطر اشتباهاتش احساس پشیمانی و درد می‌کند، مانند دانه‌ای از غم و رنج، به آرامی در چنگال دست‌های ندامت قرار می‌گیرد. این درد و پشیمانی همچون آبی است که در آسیاب سرنوشت می‌چرخد و نمی‌تواند راحت و آرام باشد.

هوش مصنوعی: ترس و وحشتی وجود ندارد که از تله‌ی خیالات و نگرانی‌ها عبور کنم؛ چرا که زمان ماندن من به اندازه‌ی زمانی است که در این حالت قرار دارم.

هوش مصنوعی: مدت طولانی است که نام من به دیوانگی معروف شده و مانند داغی که بر روی سنگی حک می‌شود، نشان ملامت و سرزنشم به یادگار مانده است.

هوش مصنوعی: حال و روز من به گونه‌ای است که حتی نفس کشیدن هم در قلمرو وجودم، وضعیت خاصی را ایجاد می‌کند.