هوش مصنوعی: در شب، هنگامی که به چهره‌ات نگاه می‌کردم، سخنانی لطیف و زیبا مانند بهار از زبانم می‌ریخت. هر کس که از من می‌پرسید، به او می‌گفتم که بوی مشک می‌دهد، در حالی که در واقع به زیبایی‌ات اشاره داشتم.

هوش مصنوعی: وفا هیچ‌گاه ننگین نیست و اگر من مثل عدد صفر از خودم کاسته بودم، می‌گفتم که افزوده‌ام.

هوش مصنوعی: امشب، وقتی به جمعی که در خرابات هستند نگاه می‌کردم، متوجه شدم که حضورم در اینجا باعث می‌شود هر چه می‌گویم تحت تأثیر می‌باشد و گویی از هر چیزی که گفتم، تنها از شراب می‌گویم.

هوش مصنوعی: این بیت به احساس آزادی و رهایی از قید و بندها اشاره دارد. گویا شخص از حالت ترس و وحشت خود عبور کرده و به صبحی روشن و امیدبخش رسیده است، اما هنوز هم در ذهنش خاطرات و داستان‌های مربوط به محدودیت‌ها و فضاهای بسته را مرور می‌کند. احساس رهایی وجود دارد، اما آثار گذشته و ترس‌های آن هنوز در خاطرش هست.

هوش مصنوعی: من از کسانی که به فکر چاره‌جویی هستند، پشیمان نیستم و با اشک‌های دردناکم از کارهای بی‌ثمر آنها شکایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: دیوانگی کرده و در تلاش برای رهایی از بندها، لباس‌های خود را پاره کردم. تنها دو روز است که در مورد موضوعی که هنوز دهان نگشوده بودم، صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: بخاطر غیرت و حسد، فرصتی پیدا نکردم که از زیبایی‌ها لذت ببرم؛ چرا که به خاطر آن‌که بعضی حرف‌ها را بر زبان آورده بودم، از من دوری کردند.

هوش مصنوعی: نغمه‌های دل‌انگیز من بی‌فایده شده و دلم داغ تپش دارد. در حالی که به شگفتی‌ها می‌نگریستم، به آرامش درونم می‌سوختم و به راحتی حرف می‌زدم.

هوش مصنوعی: گاهی از حالت وحدت و یکسانی دور شدم، و گاهی به خاطر کثرت و فراوانی دچار جنون شدم. در این حالت، هذیانی را می‌شنیدم که من در حال گفتن آن بودم.

هوش مصنوعی: من درباره علم و فن سخن‌های زیادی داشتم، اما حالا به این نتیجه رسیده‌ام که در واقع بی‌فایده حرف می‌زدم و بهتر است سکوت کنم.