هوش مصنوعی: برای رسیدن به دروازهٔ آرامش و راحتی، تلاش کردم و وقتی به آنجا رسیدم، متوجه شدم که حتی یک تار موی خمیده هم برای من در نظر نگرفته‌اند.

هوش مصنوعی: صبح به قدری خاموش و بی‌صدا بود که نمی‌توانستم احساساتم را بیان کنم، از این گلستان به خاطر غبار و گرد و غبارش خارج شدم.

هوش مصنوعی: به مقصد رسیدن را می‌شناسم؛ اما احساس ناتوانی و عدم موفقیت، زودتر از تلاش برای رسیدن، در هر جا برایم پیش آمده است.

هوش مصنوعی: تلاش و کوشش من مانند شعله‌ای است که کاغذی را سوزانده است. من به سوی پرواز رفتن با یک پلک، راهی برای صد چشم پیدا کردم.

هوش مصنوعی: من مانند هلال ماهی هستم که چقدر در حالت تسلیم خودم نشئه و سرمست هستم؛ سرکشی و نافرمانی من از آنجا ناشی شده که مدت زیادی را در حالت خمیدگی و تسلیم بودن گذرانده‌ام.

هوش مصنوعی: برای شرکت در این جشن و شوری که به جنون رسیده، نیاز به فردی با عقل و حواس جمع است. دل من اما به داستان‌ها و افسانه‌ها توجه نکرد و من تصمیم گرفتم بروم.

هوش مصنوعی: اینجا شبستان آنقدر تاریک و غم‌انگیز بود که هیچ‌گونه نوری برای جلب توجه و دلخواهی نداشت، و من با درد جدایی به آنجا آمدم.

هوش مصنوعی: یأس و ناامیدی بر حال و روز گرانبهایم اشک می‌ریزد. من تنها یک قطره داشتم و حالا از یاد آن چکیده شده‌ام و رفته‌ام.

هوش مصنوعی: در میان گل‌های زیبا، عشق تو مرا مانند طاووس کرده است. من در رنگ‌های متفاوت غوطه‌ور شدم تا سرانجام بتوانم پرواز کنم.

هوش مصنوعی: در آن لحظه‌ای که به دلیلی تسلیم شدم و نتوانستم خودم را حفظ کنم، به آرامش و امان رسیدم و از نگرانی‌ها و مشکلات فاصله گرفتم.