هوش مصنوعی: هنگام صبح، حیرتی به سراغم آمد و من از خودم خارج شدم. نمی‌دانم چه چیزی در خیال من بود که باعث شد احساس کنم از خود رفته‌ام.

هوش مصنوعی: صدای لیوانی که پر از محبت است، نشان از حالتی دیوانه‌وار دارد. وقتی لب آن محبوب به حرف آمد، من از خود بی‌خود شدم و به گونه‌ای از خودم بیرون رفتم.

هوش مصنوعی: در شب، بر روی بستر گلی، یاد او مرا برانگیخت. آن‌چنان در خود تپیدم و غرق فکر او شدم که از چمن بیرون رفتم.

هوش مصنوعی: در میخانه‌ای که اوست، چطور می‌توانم از آنجا خارج شوم؟ من مانند شمعی هستم که با رفتن از خودم می‌سوزم.

هوش مصنوعی: عبارت بیانگر این است که نمی‌توان به راحتی احساسات و معانی عمیق را با کلمات توصیف کرد. در واقع، گوینده به مرحله‌ای از درک و تجربه رسیده که می‌تواند برخی از حقیقت‌ها را تنها درون خود احساس کند و نه با نقل آن‌ها. این تجربه تا حدی عمیق است که از طریق کلام نمی‌توان آن را منتقل کرد.

هوش مصنوعی: درست است که در جمع هم نمی‌توانم از کثرت و تفاوت‌ها فاصله بگیرم و احساس وحدت کنم. حتی در تنهایی نیز همین‌طور بود، که وقتی به جمع می‌روم، همان حالت را دارم.

هوش مصنوعی: در این باغ که پر از رنگ و عطر است، آدمیان زیادی آمده‌اند، اما من از یاد و خاطره‌ها رفته‌ام.

هوش مصنوعی: من فقط به سراغ کنجکاوی‌های بی‌ثمر و احساسات تلخ می‌روم، مثل شمعی که به آرامی می‌سوزد و از سوز آن اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که به خودم مغرور بودم و از وجودم سخن می‌گفتم، در این دنیا همه‌چیز به فنا می‌رود. زندگی‌ام را صرف جمع‌آوری تجربیات و لحظاتی کردم، اما در نهایت به تقدیر مرگ می‌رسم.

هوش مصنوعی: برای اثبات وجودش زحمت زیادی کشیدم و برای نفی خودم دلم را آتش زدم. وقتی به معنایش پی بردم، نه او آمد و نه من توانستم بروم.

هوش مصنوعی: زمانی که عمرها مثل یک گنبد به دور خود می‌چرخند و من در این حالت پر از ترس و اضطراب هستم، بیدل (بی‌خبر و غافل) متوجه‌ام که هرچقدر از خودم دور شدم، در نهایت هنوز از خودم جدا نشدم.