هوش مصنوعی: به خاطر محبت و عشق، از خودم جدا شدم و با روحی تازه به جستجوی حقیقت پرداختم. این فرآیند باعث شد تا وجودم به نور و روشنی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: خیال و فکر بی‌هدف من باعث آتش‌سوزی کاغذهایم شده است. از من چه می‌پرسید؟ تنها با یک قدم اگر به خودم بروم، باعث تخریب و آتش‌سوزی بیشتری می‌شوم.

هوش مصنوعی: از باغی که در آن گل‌های زیبا وجود دارد، کسی نمی‌تواند گل‌چینی کند، مگر اینکه در خلوت و آرامش به تماشا بپردازد. اگر به جمعی بروم، احساس سردرگمی می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از دل بیرون نرفته‌ام و مانند خیال که از آسمان فرود می‌آید، به دوردست‌ها نرفته‌ام. هرچقدر هم از وطن دور شده‌ام، از آن احساس جدایی و غم را ندارم.

هوش مصنوعی: دلیلی برای سردرگمی‌ام نداشتم، چرا که در دشت وسیع آگاهی، تنها چیزی که می‌دیدم همان مسیر بود که با نگاه کردم به جلو، آنجا که قدم گذاشتم.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس و دلهره‌ای که در دل دارم، هیچ چیز نمی‌تواند مرا به خودم بازگرداند. اگر کسی با من ارتباط برقرار کند، احساس می‌کنم که از وجود خودم فاصله گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که در برابر ترس‌ها و ناامنی‌ها نتوانستم از خودم دفاع کنم و با بی‌دست و پای خود، در آخرین لحظات با اشک‌هایم از این جمعیت دور شدم.

هوش مصنوعی: من به خاطر بی‌توجهی‌ام، از سود تدبیر و اندیشه غافل ماندم و به فکر پوشیدن یک لباس مناسب افتادم.

هوش مصنوعی: زخمی که از ضعف به من دست داده، باعث شده است تا امیدم به توانایی فراموش شود. پس از نشستن طولانی بر زمین، دیگر حتی فکر برخاستن از ذهنم خارج شده است.

هوش مصنوعی: در هر جایی که رفتم، یاد تو همیشه با من بود و مانند پر طاووس، زیبایی و شگفتی‌های سفرم را همراه داشتم.

هوش مصنوعی: فهمیدن اسرار پنهان نیاز به دقت و توجه خاصی دارد. وقتی به عمق مسائل فطرت بنگرم، متوجه می‌شوم که برای درک بهتر آن باید فکر کنم و به آن توجه کنم.

هوش مصنوعی: به اندازه توجهی که داری، ستاره‌ای کوچک نیز نور و وجودی دارد. اگر به یاد تو نمی‌آیم، مطمئنم که دیگر در این دنیا نیستم.

هوش مصنوعی: من در لحظات تنهایی‌ام از سکوت لذت بردم و این سکوت برایم به نوعی دروازه‌ای به اسرار زندگی شد. بیدل، با اینکه لب‌هایم بسته بود، ولی در این خلوت بی‌صدا، به عمق معانی و تجربیات جدیدی دست یافتم.