هوش مصنوعی: در گرد و غبار وجود، رازهای نابودی پنهان شده‌اند و لباس برهنگی ما از خود ما مخفی مانده است.

هوش مصنوعی: ای نسیم صبح، از سرما و سردی خود خجالت بکش! تو که به آرامی می‌وزی، بدون هیچ نگرانی، گل‌ها نیز زیبا و پرهیبت خود را آراسته‌اند.

هوش مصنوعی: گل‌های جوان تا صبح زود به روشنی درخشان می‌شوند و در زیر دامن یک چراغی که از باد پنهان شده، قرار دارند.

هوش مصنوعی: به چه مدت می‌توان با تن خود عرق را پنهان کرد؟ آنقدر دیروز را به یاد دارم که بدون پوشش، در معرض دید قرار گرفتم.

هوش مصنوعی: اگر همه عنقا هم شوم، باز هم شهرت مرا از هم می‌درد. اینجا جهانی عریان وجود دارد و باید دید چه کسی پوشیده است.

هوش مصنوعی: نگهداری رازهای عشق کار ساده‌ای نیست، زیرا در دل و ذهن انسان گاهی احساسات و رازهایی به اندازه کوه بزرگ می‌شوند و آن‌ها را از دیگران پنهان می‌کنند.

هوش مصنوعی: من از دامن سرنوشت خود آگاه نیستم، چون خون ما را در لحظه‌ی تقدیر به رنگ سرخ درآورده‌اند و این مسأله را از ما پنهان کرده‌اند.

هوش مصنوعی: ما در برابر دو جهان جلوه‌ای نداریم، باید درک کرد که ما را در کجا پنهان کرده‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ چشمی نمی‌تواند به رازهای زیبا و جذاب آن آگاه شود و من از محبت و علاقه‌ای رنج می‌برم که در پس یک ظاهر زیبا و دل‌فریب پنهان شده است.

هوش مصنوعی: ای پرنده هما، برو و به زمین بیا نگاه کن، اما من می‌دانم که زیر پای تو چه چیزهایی پنهان شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر از قناعت و رضایت خود پا فراتر بگذاری، به جایی خواهی رسید که به خاطر شرم و عزت نفس، دستت به گنجینه‌های ارزشمند نمی‌رسد و در اینجا، ثروت‌ها و امکانات پنهان‌اند.

هوش مصنوعی: در دل فقر گم شو و به دنبال زندگی جاویدان باش، زیرا در این زمین تاریک، آب حیات پنهان است.

هوش مصنوعی: دوستان عیب‌ها و هنرهای یکدیگر را از هم پنهان می‌کنند. هرچند که چشم‌ها باز است، اما بر روی حیا این مسائل پوشیده مانده‌اند.

هوش مصنوعی: هیچ‌یک از دوستان به حال ما رحم نکردند. آیا چشمان این بیگانه‌ها کور است یا اینکه حقیقت را پنهان کرده‌اند؟