هوش مصنوعی: از دل من گذشت و در چشمانم به خاطر حیرت، خون ماند. یادگاری از آن بهار دل‌انگیز هنوز باقیمانده است.

هوش مصنوعی: قبل از این که تصور و خیالی شکل بگیرد، جسم وجود داشت که دارای جان بود. تا این که پرنده‌ای به شوخی آمد و باعث شد شیشه نتواند پرواز کند.

هوش مصنوعی: کاروان ما در آتش و شرار است و من تنها در انتهای آن دنباله‌رو هستم. در این میان، یک ویژگی خاص باعث شده که دامن وحشت بگربیفتد و نتواند حرکت کند.

هوش مصنوعی: شمعی روشن از سکوت یک فانوس می‌تابد، اما تنها چیزی که باقی مانده تاریک نفس است، مثل ناله‌ای که از صدایی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: آدمی را که در تنهایی و انزوا زندگی می‌کند، هیچ‌کس در زندگی محاصره نکند، زیرا شکار ما همچنان در لانه‌مان با شهباز باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: حلقه‌ای از سردرگمی به گوش گردباد وجود دارد که نشان از آثار مجنون دارد، همان مجنونی که نتوانست به صحرا برگردد.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، کسی نیست که تو را راهنمایی کند و درد دل‌ها و احساسات را بروز دهد. هر جا که نتوانی پرواز کنی، ناله‌ای از دلتنگی به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان برای درد نیرنگ وفا راه حلی پیدا کرد، چون فقط در خلوت و در تنهایی می‌توان به زیبایی‌ها فکر کرد، اما در میان مردم، آن زیبایی‌ها از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که رنگ‌ها در حرکت و تلالو هستند، این سیر ادامه دارد و به پایان می‌رسد؛ برای کسی که سرش در دامن آغازین باقی مانده است.

هوش مصنوعی: تدبیر و برنامه‌ریزی خوب بر روی ما مانند جلا دادن به یک آینه عمل می‌کند و زنگ‌زدگی را از بین می‌برد. در نهایت، نتیجه‌ی این تلاش و سختی‌ها مانند تیزی و برندگی یک شمشیر است که در آخرین مرحله، در برابر چالش‌ها و مشکلات باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: یادآوری دوران گذشته، احساس شرم و ناامیدی را به همراه دارد. آنچه از ما جا مانده است، دیگر قابل بازگشت نیست و نمی‌توان دوباره به آن پیوست.