هوش مصنوعی: به خاطر خالق بزرگی که به جلال و عظمت او می‌توانم ستایش‌های بی‌پایانی را تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: در تاریکی شب، مانند صبح روشنی بخش، به او آرامش و سکوتی می‌فرستم.

هوش مصنوعی: اگر من به خاطر نگرانی و دل‌نگرانی‌ام نتوانم آرامش پیدا کنم، حتی اگر جانم را هم به تو بفرستم، باز هم در تنهایی باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: روح من از خوشحالی پرواز می‌کند، همان‌طور که وقتی دانه‌ای را برای خویش به دانا می‌فرستم.

هوش مصنوعی: اما من نمی‌خواهم که این شعر نامناسب را به آن شخصیت بفرستم.

هوش مصنوعی: من چه و چه گونه‌ای از طوطی‌های سخنگو هستم؟ که من با نوک یک کلاغی به گردن پرنده‌ای افسانه‌ای می‌روم.

هوش مصنوعی: من از بالای کوه طور، گرانبهاتر از هر سخن بیهوده‌ای، هدیه‌ای به پسر سینا می‌فرستم.

هوش مصنوعی: من در سرزمینی از شعر و ادب زندگی می‌کنم و به قدری هوشیار و بینا هستم که می‌توانم زیبایی‌ها را به چشم عیسی (حورا) بفرستم.

هوش مصنوعی: اگر من ثور را به حالت معکوس بخوانم، مانند این است که ظرفی شکسته را به جوزا ارسال کنم.

هوش مصنوعی: انسان نباید مانند سایه در زمین و در حالت سکون بماند، بلکه باید تلاش کند و به سوی چیزهای بزرگ و با ارزش حرکت کند.

هوش مصنوعی: من نه مانند کوهی هستم که افسرده و بی‌حرکت باشد، بلکه مانند مستی هستم که خوابیده و می‌خواهم یک جرعه از دریا را به خودم برسانم.

هوش مصنوعی: من به رنگ زردی که راه نشینان دارند، می‌نگرم و هیچ‌گاه نمی‌خواهم که مانند آنها باشم.

هوش مصنوعی: من به هیچ وجه از خر بهتر نیستم، اگر خواسته باشم آبی از جوئی که مسیحا برای من فرستاده است دریافت کنم.

هوش مصنوعی: من در اینجا هیچ چیز خوبی برای گفتن ندارم و از این بدی هم نمی‌خواهم چیزی را به آن جای دیگری بفرستم.

هوش مصنوعی: کس دیگری برایم نمانده که با وجود ناتوانی‌ام، بتوانم شعری از تو را به سمت خود بفرستم.

هوش مصنوعی: سخن راست همانند ماه نو، گاه به صورت نادرست و کج به نظر می‌رسد؛ هر وقت که این روح پرشور را از خود بروز دهم.