ای دل ؛ای انسان؛ جهان مانند راهی بیابانی دراز وطولانی وبزرگ است .در این را ه برای پیدا کردن سوی حرکت نور وتابش بسیار کم است و مردمان به آسانی نمی توانند با بار سنگین -وآرزوهای دراز - آز آن بگذرند. پس اگر می توانی هرچه دلبستگی وداشتنی های دنیا چشم پوشی کن و آن ها را بگذار وحتی اگر توانستی پوست را از تن خود بیرون کن تابا بار کم وسبک بار بتوانی به اسانی راه رابپیمایی وبه جهان جاوید وآشکار (آخرت)برسی . کنایه از دل کندن از آنچه در این دنیا است .

گمانم  ورگ   در نخستین  پاره   به چم   گرگ باشد در برخی گویشهای پارسی  گرگ را ورک و  ورخ  گفته اند