هوش مصنوعی: نیمی از عمر خود را بی‌فایده گذرانده‌ایم و حتی یک ساعت هم نتوانسته‌ایم از زندگی لذت ببریم.

هوش مصنوعی: از چرخش آسمان و سرنوشت الهی، بر هیچ‌کس اینگونه نباشد و بر هیچ‌کس اینگونه نباشد.

هوش مصنوعی: یا اینکه روزگار با کینه‌اش به دانشمندان ظلم می‌کند، یا اینکه قسم می‌خورم من به اندازه‌ای که از دانش خودم آگاه هستم، کمتر از او هستم.

هوش مصنوعی: این جا به کجا رسیده‌ام که از آدم‌های بخیل و کم‌حوصله، فریاد زده‌ام و کمی بار داشته‌ام.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه از خواب خوش بیدار شوم و چشم‌هایم را باز کنم، در خانه‌ام به انتظار و تقاضا از صبح زود نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که کوه بیستون در برابر من نشسته و همچون کیقباد، پشتی از خواب برمی‌دارد و تکیه می‌کند.

هوش مصنوعی: من با چهره‌ای نازک و دلگیر، در کنار او نشسته‌ام و از او خشمگینم، مانند کودکی که درک درستی از او ندارد.

هوش مصنوعی: او هر چیزی که بخواهد می‌گوید و من جواب‌های زیادی برای او دارم، اما نمی‌خواهم پاسخ دهم.

هوش مصنوعی: من از دروغ‌های خودم، چیزی به او نمی‌گویم و به جای آن، داستان‌های شاهنامه و ماجراهای سندباد را به او ارائه می‌دهم.

هوش مصنوعی: تا جایی که می‌توانم دروغ زشت را سرکوب کنم، به حدی که مانند کدو، سر آن انسان کج شده و تحت تأثیر باد قرار گیرد.

هوش مصنوعی: پس من اتاق را تمیز می‌کنم و پس از آن خاک آن را از اتاق بیرون می‌ریزم، چون پی از در خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: هر چند او دشمن و بخیل و بی‌لیاقت است، اما حقیقتی وجود دارد و از او حق و دادخواهی می‌شود. من از این داد و فریاد فرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: این حال من است و به طوری به مراتب بدتر از این می‌تواند باشد. ای تنها و مهربان، تدبیری برای حال من بیندیش.