هوش مصنوعی: غمگینم، تا کی باید با چشمان گریان از تو دور باشم؟! رهایم کن تا بتوانم زیبایی تو را ببینم و خوشحال شوم!

هوش مصنوعی: در جلوی در خانه‌ات ایستاده‌ام و پر از شوق و آرزو هستم، حالا منتظر هستم ببینم چه واکنشی نشان خواهی داد. اگر مرا بپذیری و بنشینم، خوب است؛ اما اگر مرا نپذیری و از خود برانی، باید بروم.

هوش مصنوعی: بعد از مدت‌ها نشستم و سرمست شدم، تو شخص دیگری را کنارم نشاندی و من زود خواستم از جا برخیزم.

هوش مصنوعی: وقتی در مهمانی تو نشستم، تو دلتنگ و بی‌تاب شدی. اگر می‌خواهی با رفتنم راحت شوی، من هم آماده‌ام که برخیزم.

هوش مصنوعی: از دیدن بیگانگان دلخور شدم و صد حرف و کنایه به نگهبان آرزوهایم زدم. اگر قرار باشد که من بروم، از جایت برمی‌خیزم!

هوش مصنوعی: از طرف یارم امیدوارم، ولی در عین حال به آسمان بدگمانم. ای خدا، مرا تا کجا ببری وقتی که از درگاه او مرا برخاستن دستور داده‌اند؟

هوش مصنوعی: وقتی در جمع نشسته‌ام، تنها اوست که باید ناراحت نشود؛ آرام آرام به من اشاره می‌کند که وقت آن است که زودتر از جا بلند شوم و خلوتی خاص برایم آماده شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر حسودی دیگران، در جمع او تا کی باید آه بکشم؟! تا زمانی که دنیا در چشم من تاریک است، از این دود و غم نمی‌توانم فرار کنم!