عطار » مختارنامه » باب هشتم: در تحریض نمودن به فنا و گم بودن در بقا » شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر ما همگی خویش چون ذرّه کنیم</p></div>
<div class="m2"><p>خود را به وجود ذرّهای غرّه کنیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای قافله سالارِ عدم طبل بزن</p></div>
<div class="m2"><p>تا بادیهٔ وجود را عَبْره کنیم</p></div></div>

شمارهٔ ۴۹

گر ما همگی خویش چون ذره کنیم
خود را به وجود ذرهای غره کنیم
ای قافله سالار عدم طبل بزن
تا بادیه وجود را عبره کنیم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از اهمیت اتحاد و همدلی سخن می‌گوید و با استفاده از تشبیه به ذرات، به این نکته اشاره می‌کند که اگر همه ما مانند ذراتی کوچک به هم بپیوندیم، می‌توانیم به وجود خاصی دست یابیم. او از قافله‌سالار عدم می‌خواهد که با نواختن طبل، توجه را به مسیر وجود جلب کند و به این ترتیب، برای ما امکان تجربه وجود را فراهم آورد. در واقع، شاعر به دنبال ایجاد شور و نشاط و حرکت در مسیر زندگی است.

شمارهٔ ۴۷

گر ما همگی خویش چون ذره کنیم
خود را به وجود ذرهای غره کنیم
ای قافله سالار عدم طبل بزن
تا بادیه وجود را عبْره کنیم

شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: اگر ما همه مانند ذره‌ها خود را کوچک و ناتوان بدانیم، به وجود ذره‌های بزرگ و برجسته‌ای افتخار خواهیم کرد.

گر ما همگی خویش چون ذرّه کنیم

خود را به وجود ذرّهای غرّه کنیم

هوش مصنوعی: ای رهبر دنیای بی‌وجود، به صدا درآور؛ تا ما به سفر در دنیای واقعی و موجود ادامه دهیم.

ای قافله سالارِ عدم طبل بزن

تا بادیهٔ وجود را عَبْره کنیم

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده