عطار » مختارنامه » باب چهل و هفتم: در معانیی كه تعلق به شمع دارد » شمارهٔ ۱۰۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون نیست امید غمگسارم نفسی</p></div>
<div class="m2"><p>پس من چکنم با که برآرم نفسی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا دور فتادهام ازان شمع چو گل</p></div>
<div class="m2"><p>چون شمع سرِ خویش ندارم نفسی</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۹

چون نیست امید غمگسارم نفسی
پس من چکنم با که برآرم نفسی
تا دور فتادهام ازان شمع چو گل
چون شمع سر خویش ندارم نفسی

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از فقدان امید و غمگینی خود سخن می‌گوید. او می‌پرسد که در چنین حالتی، چه باید بکند و چگونه می‌تواند کمکی پیدا کند. همچنین، او به دور بودن از منبع نور و امید، که به شمع تشبیه شده، اشاره می‌کند و بیان می‌کند که بدون آن منبع، حتی نمی‌تواند به خود کمک کند.

شمارهٔ ۱۰۷

شمارهٔ ۱۰۸

هوش مصنوعی: وقتی که امیدی به آرامش بخشیدن به من نیست، نمی‌دانم چگونه باید با این حال کنار بیایم و نفسی تازه کنم.

چون نیست امید غمگسارم نفسی

پس من چکنم با که برآرم نفسی

هوش مصنوعی: وقتی از آن شمع دور افتاده‌ام، مانند گلی هستم که نور و گرما ندارم و نمی‌توانم حتی نفس بکشم.

تا دور فتادهام ازان شمع چو گل

چون شمع سرِ خویش ندارم نفسی

شمارهٔ ۱۰۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده