هوش مصنوعی: خلاصه اینکه او از پیش او رفت و دلی پر از غم و اندوه به نزد پدرش رسید.

هوش مصنوعی: او بسیار گریه کرد و سخنان زیادی از دل در جدایی آن سرو (معشوق) گفت.

هوش مصنوعی: اگر امروز شاه اجازه بدهد، از آن ماه زیبای دل‌فریب خبری می‌پرسم.

هوش مصنوعی: در بیابان سوار بر اسب تندرو می‌شوم و به دنبال راهی به دریا هستم، در جایی که بتوانم نشسته و زیبایی ماه را تماشا کنم.

هوش مصنوعی: مثل باد صبحگاهی به هر سو می‌روم، مگر اینکه بویی از چهره گلگون کسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: اگر آن معشوق زیبا و دلربا وجود نداشت، من نیز مانند یک گل بدون برگ می‌ماندم و بی‌فایده و پژمرده.

هوش مصنوعی: به خاطر او به حالتی آشفته و غمگین به سر می‌برم؛ همان‌طور که گل در اثر بی‌حالی پژمرده می‌شود. اگر بی او بمانم، احتمالاً باید بمیرم، چون زنده ماندن بدون او برایم غیرقابل تحمل است.

هوش مصنوعی: پدر گفت: این حرف‌ها از تو نیست. کسی که عقلش را به کار می‌گیرد، نمی‌تواند همدم تو باشد.

هوش مصنوعی: هر شخص باهوشی که این داستان را به زبان آورد، در مورد تو مثل دیوانه‌ای که به گل توجه می‌کند، رفتار خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر در دریایی به دنبال گل نشسته‌ای و بادی بوزد، به‌دلیل وزش باد دیگر نمی‌توانی گل را ببینی.

هوش مصنوعی: تو در جستجوی چیزی از آب هستی، ولی این مایه‌ای که دنبالش هستی، از آب دریا پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که آن ماه را در آب می‌خوری، چنان‌که ماهی را از ماهی جدا می‌کنی، دوباره ماه را به دست خواهی آورد.

هوش مصنوعی: تو از زمانی که ماه را می‌بینی، به فکر آن ماه و آن ماهی هستی و این فکر کردن به آن‌ها برایت ممنوع است.

هوش مصنوعی: به سفر نرو و از هیچ جا خبر نپرس، زیرا که تو راه را نمی‌دانی.

هوش مصنوعی: وقتی خسرو آن سخن را از شاه شنید، به علت بی‌صبری‌اش دلش به شدت نگران شد و از مسیر خود خارج شد.

هوش مصنوعی: از درد جدایی، اشک چنان بارید که نه قلبی برایش باقی ماند، نه عقل و نه تحملی.

هوش مصنوعی: اشک‌هایش باعث شد که پایش در گل بیفتد و آتش سوزنده‌ای در دلش شعله‌ور گردد.

هوش مصنوعی: آتش به قدری از بالا شعله‌ور شد که هیچ آبی از دریا نمی‌توانست آن را خاموش کند.

هوش مصنوعی: می‌توان گفت که از گل بی‌دل مانده‌ام و از آنجا که بی‌عقل و بی‌فایده هستم، باز هم به حال خودم مانده‌ام.

هوش مصنوعی: دل من مانند پرنده‌ای است که در قفس گرفتار شده و هیچ آرامش ندارد.

هوش مصنوعی: اکنون به خاطر اینکه بسیار در تن خود تلاش کرده و شرایط سخت را تحمل کرده است، دیگر محدودیت‌های قفس را شکسته و به پرواز درآمده است.

هوش مصنوعی: اگر حتی یک نفر بتواند مدتی برپا بایستد، به اندازه صد مرد قدرت و استقامت از خود نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من از این بدن پادشاهی به دست نیاورده‌ام و از این سر هم نمی‌توانم به شیوهٔ کسی که تاج بر سر دارد زندگی کنم.

هوش مصنوعی: برای اینکه یک فرمانده خوب به وجود بیاید، ابتدا باید سران را شناخت و از آغاز کار، باید شاه را تعیین کرد تا کشور اداره شود.

هوش مصنوعی: من بدون گل سر شاه هیچگونه اطلاعاتی از سلطنت و زیبایی ندارم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که گل به دستم نیامده، دل را بر من نگذار و به زیبایی‌ام نخر.

هوش مصنوعی: دل من شاد و پر از نشاط بود، اما حالا غرق در غم و اندوه شده‌ام. کسی که دل ندارد، چگونه می‌تواند آرامش و خواب پیدا کند؟

هوش مصنوعی: وقتی من در حال حاضر اینطور هستم، چرا باید خودم را سرزنش کنم و در پی دل خود باشم؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آیا گل از من رفته است یا دل و یا اینکه هر دو یکی شده‌اند، این موضوع برایم پیچیده است.

هوش مصنوعی: وقتی که مل در شیشه ناپدید شد و شیشه در مل گم شد، می‌توان گفت که دلم پر از احساس شده و در دل من گلی رشد کرده است.

هوش مصنوعی: این روزها در دلم هیچ گل و طراوتی نیست، من امروز به دنبال دلبر و معشوقه‌ام هستم.

هوش مصنوعی: اگر بار دیگر عمری در محله‌ی خود باشم، تا زمانی که خودم هستم، از دل‌جویی و محبت به خودم غافل نخواهم شد.

هوش مصنوعی: وقتی قیصر آن سخن را از فرزند شنید، مانند کسی که از روم افتاده باشد، در شرایطی دشوار و ناامید قرار گرفت.

هوش مصنوعی: به خسرو گفتند که در سختی افتاده‌ای و هیچ نصیحتی نمی‌تواند به تو کمکی کند.

هوش مصنوعی: دلم از رفتن تو به شدت غمگین می‌شود، اما نمی‌خواهم کاری کنم که تو را بیشتر ناراحت کنم.

هوش مصنوعی: من از دوری و جدایی خیلی صدمه دیده‌ام، اما آسیب تو از من بیشتر است که در ناراحتی و بلاتکلیفی به سر می‌بری.

هوش مصنوعی: چه بگویم از داستانی که وقتی زیاد گفتند، رضا به رفتن شاه هشیار بود.

هوش مصنوعی: خسرو با حالتی احساسی از معشوقه‌اش وداع کرد و پس از آن به سمت دیگری رفت.

هوش مصنوعی: قیصر برای سفر به سرزمین روم به سمت دریا رفت و خسرو نیز به دنبال ماه حرکت کرد.

هوش مصنوعی: دنیا پر از روشنی و خوشبختی است و در میان مردان این سرزمین، کسی وجود دارد که روح را شاد می‌کند و دل‌ها را گرم می‌سازد.

هوش مصنوعی: زمانی که نیمهٔ ماه در آسمان پدیدار می‌شود، شکل کمان آن مانند سپری نقره‌ای می‌گردد.

هوش مصنوعی: آن بزرگان و سروران، همه سوار بر اسب شدند و از زیر ستاره‌ها گذشتند.

هوش مصنوعی: رسانه‌های شبانه‌روزی به فضای بیابانی اشاره کردند، زمانی که از دور دریا را مشاهده کردند.

هوش مصنوعی: شاید پادشاه فیروز را در میان جمعیتی نشاند و به او احترام گذاشت.

هوش مصنوعی: در اینجا به شخصی اشاره شده که با وجود مشکلات و سختی‌ها، توانسته است کارهای بزرگ و ارزشمندی انجام دهد. او تلاش خود را بیشتر کرده و به موفقیت‌های قابل توجهی دست یافته است. مثل این است که گوهر و ارزش کارهایش را به کمک و تلاشش بالا برده است.

هوش مصنوعی: او به او گفت که از دو سمت، راهی به سمت دریا وجود دارد: یکی به سمت چپ و دیگری به سمت راست.

هوش مصنوعی: تو باید از این مسیر به سمت شرق بروی، مگر اینکه در آنجا خبری از آن ماه پیدا کنی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من به سوی غرب برگردم، آیا می‌توانم همراهی پیدا کنم که همدل و همفکر باشد؟

هوش مصنوعی: زمانی که فیروز آن سخن را از شاه بشنود، در یک روز دیگر، باری دیگر به پیروزی می‌رسد.

هوش مصنوعی: وقتی فیروز از خسرو جدا شد، غم و بی وفایی به سراغش آمد.

هوش مصنوعی: اگر در ذات کسی پاکی و نیکی وجود نداشته باشد، از وسوسه‌های شیطانی هیچ هراسی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: وقتی فرخ و محبوبم را با خود ببرم، حال فیروز (شادابی و سرزندگی‌ام) تغییر می‌کند و به وضعیت سیاه و غم‌آور تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: از خشم فرخ و خسرو، طوری شد که این کینه در حرف‌ها مثل آتش پراکنده شد.

هوش مصنوعی: نهاد از ابتدای قدم، به کوی دیگری رفت و در آنجا سپر را در برابر روی دیگری قرار داد.

هوش مصنوعی: بدل می‌گوید: خسرو در این دنیا کیست که نتوان با او یک نفس زندگی کرد؟

هوش مصنوعی: از خوشبختی پادشاهی، با غم خود را به خاک انداخته‌ام و بار سنگینی بر دوش من است که مرا در برابر او به زانو درآورده است.

هوش مصنوعی: من به چیزی که کمتر از خوشبختی و سعادتم باشد، ارزش نمی‌دهم و برای چنین پاسخی هم حاضر نیستم.

هوش مصنوعی: اگر فیروز وجود نداشت، کی می‌توانست نورانی و خوشبخت شود؟

هوش مصنوعی: اگر هر یک از آن‌ها پادشاه باشد، من به آن دو نفر بی‌ارزش چه کار دارم؟

هوش مصنوعی: بهتر است که به سمت شهر بروم، وگرنه در غم و ناراحتی این جدایی می‌میرم.

هوش مصنوعی: باید به شاپور بروم و از طریق دریا به نیشابور سفر کنم.

هوش مصنوعی: سرانجام، کشتی به حرکت درآمد و اگر دریا را تا ده روز هم در نظر بگیریم، به سوی ساحل خواهد رفت.

هوش مصنوعی: بنیشابور از راهی دور به خدمت شاه شاپور آمد.

هوش مصنوعی: شاه شاپور او را فراخواند و وقتی که دستش را گرفت، او را بر تخت نشاند.

هوش مصنوعی: از او بپرسیدند که فرخ کجاست و چه بر سرش آمده است، چرا از تو فاصله گرفته و جدا شده است؟

هوش مصنوعی: برای نقش گلی که بر روی زمین نقش بسته، عمر طولانی‌تری صرف شده است و با اینکه عده‌ای رفته‌اند، هنوز هم آن نقش باقی مانده است.

هوش مصنوعی: دل من آن تصویر را دوست داشته و همدل می‌داند، زیرا حقیقتاً هیچ نقش زیبایی نیست که شایسته بازگویی باشد.

هوش مصنوعی: حالا وقت آن است که بندها را رها کنی و اسرار را بازگو کنی، از زادگان خوشبخت و نشانه‌های زیبا سخن بگو.

هوش مصنوعی: فیروز در زمان بدبختی شروع به صحبت کرد و گفت که ای خسرو، تو در هر کاری موفق و پیروز هستی.

هوش مصنوعی: ای شمعی که مظهر روشنی و نماد سلطنت هستی، از تاج تو کس دیگر بر تخت سلطنت تکیه زده است.

هوش مصنوعی: نمی‌توان حال خود را به این زودی بیان کرد، زیرا وضعیت ما نیز در گذشته به همین صورت بوده و مراحلی مشابه را سپری کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: وقتی که خسرو شاه پیمان را از ما گرفت، از تلاش و کوشش ما دور نشد.

هوش مصنوعی: وقتی مردی را دید که خوشبخت و زیباست، زیبایی و ثروت او به قدری بر او تأثیر می‌گذارد که به او حسادت می‌کند.

هوش مصنوعی: اما من به جای او نبودم، زیرا در برابر نیازم، ریاکاری نمی‌کردم.

هوش مصنوعی: فرصتی را ندیدم تا حالا، اما حالا که این فرصت پیش آمده، به خدمت پادشاه خود می‌رسم.

هوش مصنوعی: من از شتابزدگی و پایان کار خسته شدم، زیرا اگر در زمان نیاز فرار کنم، دیگر به پیروزی نخواهم رسید.

هوش مصنوعی: پس از آن، هرچه در راه بود به‌طور کامل برای شاه روشن کرد.

هوش مصنوعی: خسرو اکنون در حال جستجو و بررسی است و به دنبال نشانه‌هایی از زیبایی گلرخ، به هر سمت و سویی می‌نگرد.

هوش مصنوعی: تو باید آن نشانه را جستجو کنی، من نیز می‌دانم که دوباره در دنیا آن را خواهی یافت.

هوش مصنوعی: زمانی که شاپور از کارها باخبر شد، افرادی را به سوی راه‌ها فرستاد.

هوش مصنوعی: شگفتا از عطار که در عمق داستان‌هایش، مرواریدهایی از معنا را به نمایش می‌گذارد که هیچ پایانی ندارند.

هوش مصنوعی: سخنان زیبا و پرمعنا از تو به مانند بهشتی است که دنیای ما را خوشبو و دلپذیر کرده است.

هوش مصنوعی: تو داستان را به گونه‌ای روایت کردی که مانند باران بهاری به گل‌ها و بوستان زندگی می‌بخشد.