هوش مصنوعی: قصه‌ی زیبایی زلف تو بسیار طولانی و پیچیده است، و نمی‌دانم چگونه از طرز نگاه تو که پر از ناز است، صحبت کنم.

هوش مصنوعی: این حقیقت است که نشانه‌ای از وصال تو وجود ندارد و هر داستانی که غیر از این باشد، حقیقتی مجازی است. چه بگویم؟

هوش مصنوعی: خورشید که نور و روشنی‌بخش جهان است، به خاطر زیبایی و جلوه‌ات در حال درخشش و جنب و جوش است. چه باید بگویم؟

هوش مصنوعی: در صبح زود، مانند شمعی که می‌سوزد، دل من هر شب به خاطر دوری تو در درد و رنج است و نمی‌دانم چگونه این را بیان کنم.

هوش مصنوعی: در تمام طول عمرم هر وقت که به زلف تو دسترسی پیدا کنم، خودم را مثل زلف تو می‌بینم که کاری طولانی دارد، پس چه بگویم؟

هوش مصنوعی: اگر زلفت مرا با خاک برابر کند، لب‌های تو مانند لعل است و نوازشگر. چه بگویم؟

هوش مصنوعی: خدا را شکر که با وجود اینکه دلم را از زیبایی‌های تو گرفتی، هنوز در دل من رازهایی وجود دارد که نمی‌توانم درباره‌شان بگویم.

هوش مصنوعی: گفتی بگو چه بر من گذشت از دلخوشی و نازت، اما نمی‌دانم چه بگویم چون حال من پر از دل‌تنگی و درخواست است.

هوش مصنوعی: من به تو گفتم که در به روی من بسته است و تو پاسخ دادی که در تو همیشه به روی همه باز است. حالا چه بگویم؟

هوش مصنوعی: اگر دروازه‌ی وصالت برای همه باز است، چرا من که سرگشته‌ و دلداده‌ام، دچار این سردرگمی و پریشانی هستم؟ چه بگویم؟

هوش مصنوعی: اگر عطار در این مسیر خوب باشد یا بد، پروانهٔ آن شمع الگو و معیاری است؛ پس درباره‌اش چه می‌توانم بگویم؟