هوش مصنوعی: ای شیخ عارف، لباس تو که به قائدگان می‌رسد، دل مرا از ناپاکی‌های این دو جهان رها کن و دردها و رنج‌هایم را از درونم بیرون ببر.

هوش مصنوعی: می‌توانی یا مانند زنان نادان رفتار کنی، یا با مردان محرم شوی، یا در جمع رندان و خوشگذران شرکت کنی، یا اینکه از خودت آزاد شو و زنجیرهای دنیا را کنار بگذاری.

هوش مصنوعی: اگر به زیبایی آن ماه مانند یک مسافر در این مسیر نگاه کنی، اگر می‌خواهی بار غم را تحمل کنی، باید آن را از وجودت بیشتر بکشی و تحمل کنی.

هوش مصنوعی: بیا به حالت سرمستی و شادابی برو، و عشق محبوب را در دل بپروران. اگر او گفت که بی‌دین شو، بپذیر تا اینکه سرکش و باغی نشوی.

هوش مصنوعی: اگر انسان بی‌فرهنگ و بی‌ادبی هرچند که در کنار جمعی خوب و دوست قرار بگیرد، باز هم با آنها همدست نمی‌شود. به این معنی که اگر کسی به دنبال کارهای ناپسند باشد، ارتباطش با افراد خوب هم نمی‌تواند او را تغییر دهد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که اگر در عشق به قتل برسی، بهتر است. حالا من اینجا هستم و آماده‌ام، پس با قدرت عمل کن و خنجر را بیرون بیاور.

هوش مصنوعی: ای محبوب با سیمای زیبا، تو می‌گویی که چیزی نداری، اما بدون ثروت نیز محبوبی وجود ندارد. باید برای عشق و محبت، از جان خود بگذرانی و به دنبال ثروت نباشی.

هوش مصنوعی: عطار که به جای طلا، نقره می آورد، وقتی که ایمان و پاکدامنی دارد، پس باید سختی و درد را تحمل کند.