هوش مصنوعی: چهره‌اش را نمایان کرد و دل من گرفتار او شد. می‌دانی دل کجا افتاد؟ در دلبستگی به زلف پریشان او.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که موهای او دل مرا آزار داده و دردناک کرده است، در دلم به خاطر زلف‌های او، احساس رنج و عذابی عمیق دارم.

هوش مصنوعی: چون او مشک و جگر را در ناک دید، از خود پرسید که چرا باید در این حال، خاکی شده، عطار را سرزنش کند.

هوش مصنوعی: ای کاش اگر او دل را به خود می‌کشید، ما هم بتوانیم بار سنگینی از آنچه بر دل داریم را تحمل کنیم. اما اگر دل نتواند این بار را بر دوش بکشد، دیگر چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: عزیزم، وقتی دلم به خاطر موهای زیبای تو دچار درد و رنج می‌شود، بگذار که این درد در دلش باقی بماند و از دستش ندهد.

هوش مصنوعی: دل مرا با زیبایی‌های خودت اسیر کردی و به زلف‌هایت گره زدی. هرچند که دیگر نمی‌خواهم دل را به دست آوردی، اما امیدوارم خوب از آن نگه‌داری.

هوش مصنوعی: تا زمانی که بتوانم حتی یک لحظه از عشق تو را به دست آورم، جان خود را می‌فروشم، اما هیچ‌کس نیست که این جان را بخرد.

هوش مصنوعی: وقتی که ارتباط و وصال تو در این جهان خریدار ندارد، پس چطور ممکن است حتی یک ذره از آن شایسته تو باشد؟