هوش مصنوعی: ای کاش موهای مشکینت چون جگر نرم و لطیف نباشند و با من مدارا کنی، چرا که دیگر نمی‌توانی جانم را بیشتر بسوزانی.

هوش مصنوعی: هر روز تا شب به خاطر عشق تو می‌سوزم و هر شب مانند شمع از درد خود می‌سوزم، اما تو مرا تا صبح ن‍سوزان.

هوش مصنوعی: مرغ تو را من با دستان خودم می‌توانم تغذیه کنم، پس بیشتر از این در آرزوی خود به خودت آسیب نرسان.

هوش مصنوعی: من به خاطر آرزوی دیدن تو، همه چیزم را در آتش جدایی سوزانده‌ام، اما تو خودت را نسوزان.

هوش مصنوعی: وقتی که دل مرا بردی و جگرم را سوزاندی، حالا با دل من کنار بیا و بیشتر از این جگرم را نسوزان.

هوش مصنوعی: ناگهان وقتی که مرا با شراب می‌سوزانی، هر روز از دوری‌ات به نوعی دیگر آتش می‌زنم.

هوش مصنوعی: جانم به خاطر آرزوی لب‌های تو مانند شمعی می‌سوزد، ولی خواسته‌ام این است که تو از دیدن این سوختن خبر نداشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر عطار به تو نگاه کند، این نگاه نخواهد بود. اگر هم باشد، در ظاهر بی‌فایده است.