هوش مصنوعی: ای جان جهانیان، برای تو جان‌ها فدای تو شده‌اند و به خاطر تو، سمن‌ها (گل‌های خوشبو) جان داده‌اند.

هوش مصنوعی: در زمان خوشبختی و زیبایی، مثل یوسف که در چاه افتاده بود، اگر در خانه تو باشد، صدها نفر به تو جذب می‌شوند.

هوش مصنوعی: ای ماه، تو صد خرمن زیبایی داری، اما دریغ که وفای تو را نمی‌توان یافت.

هوش مصنوعی: کیست که از چشمه خضر، نوشندگی کند در حالی که جام غم را بر دوش می‌کشد؟

هوش مصنوعی: درخت طوبی و سدره نمادهای بلندی و زیبایی در بهشت هستند. در اینجا صحبت از پرنده‌ای است که به عشق و علاقه‌اش به تو، از جایگاه خود جست‌و‌خیز کرده و به سوی تو پرواز کرده است. این پرنده نشان می‌دهد که عشق و جذب تو او را به حرکت واداشته است.

هوش مصنوعی: هر کس به کسی امید دارد، باید به من و مقام ولایت اتکا کند.

هوش مصنوعی: در معشوقه‌های عاشقان، خوشی و لذت واقعی به معنای حقیقی خود صرفاً به خاطر دوری و فراق آن‌ها نمی‌تواند به سادگی از ذهن‌ها برود.

هوش مصنوعی: دل من بسیار مشتاق یک نگاه از توست، ای دوست، تو این را می‌دانی و خدا هم از آن باخبر است.

هوش مصنوعی: چرا که وقتی دست نمی‌دهی، من گاهی مثل سگ‌هایت از محبست بیرون می‌آیم.

هوش مصنوعی: در دل من آتش عشق و هجران زبانه می‌کشد و من با این درد می‌سوزم و تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای کسی که عقل را آزار می‌دهی و هوش را به یغما می‌بری، تا کی می‌خواهی ما را فراموش کنی؟

هوش مصنوعی: دل را با نیش مژه‌ای آشنا کرده‌اند و از لب‌ها هیچ نوشیدنی به آن نداده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانی که رشتهٔ موهای تو را دیدم، بندگی‌ام به اندازهٔ حلقه‌ای در گوشم گردید.

هوش مصنوعی: اگر قامت تو همچون نخل بلند باشد، زندگی جاودانه‌ای را در آغوش تو خواهم گرفت.

هوش مصنوعی: قوس و قزح زیبایی‌های چهره‌ات مانند قوس‌ها و خمیدگی‌های دلنشین است که تا بالای گوش‌هایت را در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: خوب است که من جامی را به دستانت بدهم تا بنوشی و در عوض به تو بگویم که نوش جانت باشد.

هوش مصنوعی: به من یک جرعه از نوشیدنی دلپذیرت بده تا روزها را در حالی که مست و گیجم، بگذرانم.

هوش مصنوعی: موهای تو مانند نسیمی است که در حال وزیدن است و هیچ حرفی را به آرامی به گوش نمی‌نامد.

هوش مصنوعی: بعد از این، تصمیم دارم که در گوشه‌ای از غم نشسته و ساکت باشم.

هوش مصنوعی: من از درد و رنج جدایی در آتش دل خود می‌سوزم و تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: در جمع زیبا رویان، شخصی وجود دارد که عقل و ایمان را به چالش می‌کشد و به نوعی باعث گیجی و سردرگمی می‌شود.

هوش مصنوعی: ای صاحب خرمن، مهربانی و لطفی را به نمایش بگذار و در هنگام خوشه چینی از محصولت، نیکی کن.

هوش مصنوعی: از زیبایی ابرویت، جانم را از تیر کمان کشیده‌ای و در کمین نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: با همه‌ی وفاداری‌ات به ما، چرا همچنان با ما بد می‌کنی؟ چرا با دیگران این‌گونه رفتار می‌کنی که ما این‌گونه نبوده‌ایم؟

هوش مصنوعی: هر کسی که تو را دید و از زیبایی‌ات تعریف کرد، مانند این است که به زیبایی تمام جهان اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: خودت را با ویژگی‌های خاص و دقتی که داری بشناس، بگذار که این خصوصیات تو را در زمین متمایز کند.

هوش مصنوعی: به محض اینکه مردم به چشمان تو نگاه کنند، در دل خود به نوعی فکر می‌کنند که تو در درون آن‌ها حضور داری.

هوش مصنوعی: بهتر است که در گوشه‌ای نشسته باشم یا لباس خود را در دنیا بر تن کنم.

هوش مصنوعی: در دل من آتش وجود دارد و به خاطر دلتنگی می‌سوزم. درد و رنج را تحمل می‌کنم و همراه با این آتش، زندگی را ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: از جام خوشی و زندگی نمی‌توانی بهره‌ای ببری، چون خون ما را خورده‌ای.

هوش مصنوعی: به نظر عاقلانه بیندیش که فردا روز حساب و داد است، پس امروز از ظلم و ستم دوری کن و از حد خود تجاوز نکن.

هوش مصنوعی: تو نمایندهٔ زیبایی‌های دنیا هستی، بگذار که به واسطهٔ تو به خداوند نگاه کنم.

هوش مصنوعی: در کنار آشناهای تو، دیگر در دل من آرامش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به جز چهره و موی تو، هیچ چیز دیگری در دل تاریک شب برایم باعث روشنی و شادابی نمی‌شود.

هوش مصنوعی: تنها در دهان تو است که می‌توانند زیبایی و ارزش‌هایی چون لعل و درر را ببینند.

هوش مصنوعی: در این چمن که من هستم، پرنده دل من در جستجوی مسیر خود نیست و نسیم هم نمی‌تواند راهی برای او پیدا کند.

هوش مصنوعی: رازها و اسرار نباید مانند باری بر دوش کسی باشند که در حضور پادشاه است.

هوش مصنوعی: از آتش عشق دل، در فراق تو می‌سوزم و تحمل می‌کنم.