هوش مصنوعی: دل من گم شده و معشوق من در جستجوی دل من است. او گاهی در بیابان، گاهی در سرزمین عجم و گاهی در سرزمین عرب به دنبال من می‌گردد.

هوش مصنوعی: دل من رنگ خون داشت و احساساتی عمیق و شدید. اما معشوق من، دل این احساس را چگونه درک کند؟ دل او نه رنگی دارد، نه نشانی، نه نامی و نه نسبی که بتوان به آن اشاره کرد.

هوش مصنوعی: گل سنبل از گل سمن نمی‌روید، زنی که به خود زینتی می‌بندد، در دل شب با چهره‌ای که همچون مشک سیاه و زیباست، به خواب می‌رود.

هوش مصنوعی: او دلی سنگین و بدنی از جنس نقره دارد و مانند گل ارغوان زیباست. جان او، که شیرین‌زبان است، به خوبی به پیمان‌شکنی‌اش اشاره می‌کند و از دهانش کلمات جذاب و دلنشینی بیرون می‌آید.

هوش مصنوعی: او مانند لؤلؤی درخشان و ارزشمند، همیشه جذاب و دلربا است. عشاق و دلدادگان به خاطر وجود او دچار حالت‌های مختلفی از شوق و اضطراب می‌شوند و این احساسات، تأثیر عمیقی بر دل‌ها دارد.

هوش مصنوعی: زن موهایی باریک و دلی تیره دارد، اما جان او روشن است. او با زیبایی و محبت خود، دل هر کسی را به دست می‌آورد و با خجالت از اینکه هم در نسب و هم در شرافت مقام بالایی دارد، به زندگی ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: دل به مانند آتشی در آتشدان است، و محبوب همچون عنبر می‌باشد. دودی که از این آتش برمی‌خیزد، به وضوح در فضا دیده می‌شود. در محفل، این آتش روز و شب می‌سوزد.

هوش مصنوعی: دل بی‌قرار و نگران من، دیگر وجود ندارد و عشق واقعی درک و روشن شد. حالا معلوم شده که آنچه من در جستجویش بودم، حیدر است. او که مورد احترام و محبت است، حالا خود را نشان داده است.