هوش مصنوعی: چند بار باید به در خانه‌ات بیایم و کمی لابه و ناله کنم؟ نیمه‌شب تو را می‌بینم که با یک رقیب در حال نوشیدن شراب و شادمانی هستی.

هوش مصنوعی: من چگونه می‌توانم در برابر عشق تو تاب بیاورم؟ من مانند شبنمی هستم که در برابر چهرهٔ تابناک تو قرار دارد. تو مانند آتش هستی و من فقط یک نیمه هستم. تو مانند ماه و من مانند نی‌ای هستم که در سایهٔ تو قرار دارد.

هوش مصنوعی: دل تو مانند سندان است و جسم تو چون نقره، تو آهنی داری که در میوه بهشتی وجود دارد. ای شگفت‌آور، تو چقدر جالب و خاص هستی!

هوش مصنوعی: در بالای نخل پربار، میوه‌های رسیده‌ای وجود دارد که به صورت آبدار و شیرین به نظر می‌رسند. مانند چیزی که با لطافتی شگفت‌انگیز، شبیه به سیم و کوزه‌ای که پر از رطب است، درخشان و جذاب جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر موی تو همچون مشک خوشبو باشد، حتی اگر ماه را به سر تابد، زیبایی چهره‌ات از آن بیشتر است. اگر ماه عطری چون عنبر داشته باشد، باز هم زیبایی تو را تحت‌الشعاع قرار نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: در میان جمع زیبایی‌ها، تو همانند پادشاهی و دیگران خدمت‌گزارانی هستند. در صفحه قلب و روح کسانی که جان می‌پرورانند، چهره‌ات برتر و ویژه است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم در حضورت طعم شیرینی را احساس کنم، چرا که نیش زهرآگین تو بر من اثر می‌گذارد. در برابر تو، من تمام وجودم را فدای دیانت و آیین تو می‌کنم، پس چرا بر من خشم می‌کنی؟

هوش مصنوعی: موهای تو مانند زلف هندی است و اگر خورشید چهره‌ات را ببیند، مانند زنگی می‌شود. اما اگر زنگی هم هستی، از ماه نسبت و پیوند داری.

هوش مصنوعی: من خود خادم و فقرای تو هستم، ای بزرگوار. خاک سرزمین تو برای من به اندازه‌ی جام جمشید ارزشمند است، چرا که منزلت تو در بین پادشاهان عجمی مانند مقام میر عرب است.

هوش مصنوعی: تو مانند بوتراب هستی، ای پادشاه که دشمن توست. در این دنیا، خاک سیاه و ناشناخته‌ای وجود دارد که تفاوت بسیار زیادی دارد بین مصطفی و ابولهب.

هوش مصنوعی: وقتی که غبار به کوی فراق می‌رسد، دل آدمی به هم می‌ریزد. پس بلند شو و وسایل لازم را آماده کن، ای کسی که سبب آفرینش هستی.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، به ترس و نگرانی من آرامش بده، ای یاور من در غربت و تنهایی‌ام، ای مونس در دلم در مواقعی که وحشت دارم، ای راحتی من در زمان خستگی و زحمت.