هوش مصنوعی: چشم سیاه تو همانند یک فتنه است که خواب را از انسان‌ها می‌رباید و چهره زیبای تو، زندگی را مانند یک گلزار سرشار از شادابی جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر غم دیدن تو بیدارم و چشمانم از شادی در خواب تو غرق است، در حالی که تو هر بار با خواب شیرین خود از من دوری می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای کسی که تو محلّت نظر من هستی، بدان که این خانه‌ای که در آن قرار داری ممکن است در مسیر سیلاب قرار بگیرد و در خطر باشد.

هوش مصنوعی: چشم‌های من داستان غم‌انگیز درون را بر چهره‌ام به تصویر می‌کشیدند، گویی که از خون دل نوشته شده باشد.

هوش مصنوعی: دلِ دلبسته‌ی تو طاقت نمی‌آورد، چگونه می‌تواند قطره‌ای از جیوه در آتش بر سر تحمل بایستد؟

هوش مصنوعی: زمانی است که باید سرم را در میان طوفان پایین بیاورم، چرا که در این بحران، صبر من به شدت کمبود پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: به کسی که ادعای عشق و وصال دارد، نگو در مورد داستان دوری و جدایی‌ات صحبت کند، چون کسی که در آرامش و امنیت قرار دارد، درد و غم مشکلات عمیق را نمی‌فهمد.

هوش مصنوعی: می‌توان گفت که عشق و آرزوی تو به اندازه‌ای عمیق و طاقت‌فرساست که می‌تواند جانم را بگیرد. آن گوهر زیبا که مانند عناب است، حالا به وسیله‌ی رقیبان موقوف شده و نمی‌توانم به راحتی به آن دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: حرف‌های دلبر تو آنقدر پیچیده و زیباست که نمی‌توان در کلمات کوتاه بیان کرد، زیرا از زیبایی زلف‌هایش، داستان‌ها و افسانه‌ها بسیاری وجود دارد که نیاز به شرح و بسط دارد.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند کمانی است که به دور می‌پیچد و این کمان به نوعی نشانه‌ای از قدرت و رهایی است؛ همچون لطف الهی که درهای عالم را به روی فتح و پیروزی می‌گشاید.