عمعق بخاری » دیوان اشعار » مقطعات و اشعار پراکنده » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر نیستی درون دلم آتش فراق</p></div>
<div class="m2"><p>کم هر زمان بسوزد از و استخوان و پوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندان بگریمی، که مرا آب چشم من</p></div>
<div class="m2"><p>برداردی روان و ببردی به کوی دوست</p></div></div>

دیوان عمعق بخاری به اهتمام سعید نفیسی - عمعق بخاری - تصویر ۱۰۰

شمارهٔ ۱۴

گر نیستی درون دلم آتش فراق
کم هر زمان بسوزد از و استخوان و پوست
چندان بگریمی که مرا آب چشم من
برداردی روان و ببردی به کوی دوست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از حس شدید فراق و عاشقانه خود صحبت می‌کند. او بیان می‌کند که اگر معشوقش در دل او نباشد، آتش اشتیاق و درد فراق او را می‌سوزاند. او از شدت گریه و درد، چنان اشک می‌ریزد که به سمت معشوق خود روانه می‌شود. در واقع، این اشعار نشان‌دهنده‌ی عشق عمیق و آرزوی دیدار معشوق است.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: اگر در دل من آتش فراق تو وجود نداشته باشد، با هر بار که گذر زمان می‌گذرد، از اندرون و بیرونم خواهد سوزاند.

گر نیستی درون دلم آتش فراق

کم هر زمان بسوزد از و استخوان و پوست

هوش مصنوعی: هرقدر هم که گریه کنم، اشک‌هایم مرا به سوی کوی محبوب می‌برند و روانم را در آنجا جاری می‌کنند.

چندان بگریمی، که مرا آب چشم من

برداردی روان و ببردی به کوی دوست

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده