هوش مصنوعی: زمانی که بر سر دور چرخِ زمان، تاجی رسید، نامه‌ای از دارا برای او آمد.

هوش مصنوعی: در اینجا به این موضوع اشاره شده که در زندگی انسان، خوبی‌ها و بدی‌ها به هم آمیخته‌اند، و در روز حساب، هر کس در برابر کارهای خود مسئول خواهد بود. آدمی در دنیای خودش با تمامی خوبی‌ها و زشتی‌ها در تعامل است و این دو جنبه در سرنوشت او تاثیرگذار خواهند بود.

هوش مصنوعی: اگر شاهان بزرگواری همچون من را به خاطر این رفتار سرزنش کنند، نشانه‌ای از نادرستی در این رفتار نیست.

هوش مصنوعی: از افرادی که همیشه خود را پوشیده و پنهان نگه می‌دارند، چه انتظاری داری؟ به جز این که نام و وجهه‌شان کم‌ارزش‌تر شود؟

هوش مصنوعی: تمام سرزمین‌های پادشاهی سیروس و اسفندیار که به دست اسکندر بزرگ تصرف شده است.

هوش مصنوعی: من تمام زمین را به تو می‌بخشم و سپس به کینه‌ها و دشمنی‌ها پایان می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر تو هم بر این امر رضایت دهی، جالب نیست. نباید از اینکه جهان به دنبال خواسته‌اش است، تعجب کرد.

هوش مصنوعی: اگر درست است که ما عهدی ببندیم و دل خود را از میدان جنگ دور کرده و به صلح و آرامش برسانیم، شایسته است.

هوش مصنوعی: سکندر به آن نامه پاسخی داد و درختی از نسل پیامبر نیز کاشت.

هوش مصنوعی: در اینجا به یاد یکی از شخصیت‌های مهم به نام زریر اشاره شده است که از سرزمین یونان برخاسته و کارهای برجسته‌ای انجام داده است.

هوش مصنوعی: من دیگر نمی‌خواهم از زیبایی‌های دنیا دور شوم و به زندگی با روح و خوشحالی ادامه خواهم داد.

هوش مصنوعی: نکند که آیین و روش من به غیر از مردم دینم باشد.

هوش مصنوعی: ما به گنج و ثروت تو نیازی نداریم، زیرا از ظلم و بی‌عدالتی به مقام بالایی رسیده‌ایم.

هوش مصنوعی: تمام سرزمین ایران برای من است و همان‌طور که گنجینه‌ای ارزشمند و جایگاه دلیران به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: من از نسل و ریشه‌ی اسفندیار هستم و هیچ‌کس تو را نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: با تو جز دشمنی و جنگ چیزی وجود ندارد و جوابی برای حرف‌هایم نیست.