هوش مصنوعی: حاج باقر جان، تو که در اصل با خصوصیات نیکو و بزرگ زاده شدی، چرا به چیزی بی‌ارزش تبدیل شدی؟ تو شایسته‌ی مقام‌های بالا بودی، اما اکنون در وضعیتی نابسامان قرار گرفته‌ای. تو هنگامی که با روحیات خوب و عالی متولد شدی، چرا اکنون به فراموشی و بی‌اهمیتی دچار شده‌ای؟

هوش مصنوعی: با ادعای نادرست به خود مغرور شده‌ای، در حالی که به فساد خود اعتراف کرده‌ای و به تقلب‌های بی‌پایان خود دچار غرور گشته‌ای.

هوش مصنوعی: در فضایی شیرین و دلپذیر، مثل عسل، تو همه چیز را از دست داده‌ای. با دلی پر از درد و غم، درست مثل یک لانه زنبور که سوراخ شده، به این وضعیت رسیدی.

هوش مصنوعی: شخصی از یک عباس مفتی توهین شنیده و برای او پولی پرداخت کرده است، اما در نهایت نه نتیجه‌ای حاصل شده و نه قدرتی پيدا کرده‌ است. او در بی‌پولی و ناتوانی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: تو مانند ریحان تازه و گل سرخ با طراوت بودی، اما در میان تیره‌روانی به کم‌رنگی و کمرنگی تبدیل شدی. از من هم به زردی و کم‌حالی دچار گریدی.

هوش مصنوعی: شاه دستوری صادر کردی و به خاطر بدبختی‌ات در نهایت سقوط کردی یا به زانو درآمدی، مانند شیشه‌ای که شکسته می‌شوی.

هوش مصنوعی: اگر زبان داشتی، پس چرا در بیان حقیقت خاموش بودی؟ اگر دید داری، چرا حقیقت را نمی‌بینی؟

هوش مصنوعی: اگر هنوز به مرحله‌ی کمال نرسیده‌ای، چرا انتظار داری که به صورت کامل و بدون زحمت به نتیجه برسی؟ تو مانند دانه‌ی انگور هستی که زیر پا می‌لرزد و در فرایند رشد، باید تجربه‌های دشوار را پشت سر بگذارد.

هوش مصنوعی: در میدان جنگ، تو به تنهایی و با مهارت تمام نبرد می‌کردی، اما اکنون از کجا جان سالم به در برده‌ای؟ تو همیشه همچون نیزه‌ای تند و برنده بوده‌ای، اما حالا به چه دلیلی به بی‌خود تبدیل شده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر با دوستانت گرم برخورد می‌کردی، چرا حالا این‌قدر سرد و بی‌احساس شده‌ای؟ اگر با افراد باهوش رفتار می‌کردی، چرا حالا این‌قدر نامناسب و بی‌نزاکت شده‌ای؟