ابوسعید ابوالخیر » رباعیات نقل شده از ابوسعید از دیگر شاعران » رباعی شمارهٔ ۱۰۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از گل طبقی نهاده کین روی منست</p></div>
<div class="m2"><p>وز شب گرهی فگنده کین موی منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صد نافه به باد داده کین بوی منست</p></div>
<div class="m2"><p>وآتش به جهان درزده کین خوی منست</p></div></div>

سخنان منظوم ابوسعید ابوالخیر به کوشش سعید نفیسی، طهران ۱۳۳۴ » تصویر 80

رباعی شمارهٔ ۱۰۵

از گل طبقی نهاده کین روی منست
وز شب گرهی فگنده کین موی منست
صد نافه به باد داده کین بوی منست
وآتش به جهان درزده کین خوی منست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به زیبایی و جذابیت خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که گلی که بر سر دارد، نماد زیبایی و جذابیت اوست. همچنین شب، موی او را به گرهی تبدیل کرده که نشان‌دهنده‌ی دلفریبی اوست. عطر و بوی او در فضا پراکنده شده و با آتش درونش، شدت شخصیت و خویش را به نمایش می‌گذارد. در نهایت، شاعر زیبایی و خاص بودن خود را به تصویر می‌کشد.

رباعی شمارهٔ ۱۰۳

رباعی شمارهٔ ۱۰۴

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زیبایی چهره‌ام شبیه گل است و موهای من مانند گره‌هایی تودرتو است که در شب شکل گرفته‌اند.

از گل طبقی نهاده کین روی منست

وز شب گرهی فگنده کین موی منست

هوش مصنوعی: بسیاری از عطرها به باد سپرده شده‌اند و بویی که در فضا پخش شده، بوی من است. آتش در جهان شعله‌ور شده، چون این آتش به دلیل ویژگی‌های من است.

صد نافه به باد داده کین بوی منست

وآتش به جهان درزده کین خوی منست

رباعی شمارهٔ ۱۰۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها