ابوالحسن فراهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۱۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که زالفت خسان خون خوردم</p></div>
<div class="m2"><p>تنهایی را چو یاد کردم مردم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم</p></div>
<div class="m2"><p>با خود بختی سیه تر از شب بردم</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۱۸

از بس که زالفت خسان خون خوردم
تنهایی را چو یاد کردم مردم
تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم
با خود بختی سیه تر از شب بردم

شمارهٔ  ۱۱۶

شمارهٔ  ۱۱۷

از بس که زالفت خسان خون خوردم

تنهایی را چو یاد کردم مردم

تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم

با خود بختی سیه تر از شب بردم

شمارهٔ ۱۱۷

اطلاعات