مناجات شمارهٔ ۴
الهی! ای خالق بیمدد و ای واحد بیعدد! ای اول بیهدایت و ای آخر بینهایت! ای ظاهر بیصورت و ای باطن بیسیرت! ای حی بیذلت! ای مُعطی بیفطرت و ای بخشندهٔ بیمنت! ای دانندهٔ رازها! ای شنونده آوازها! ای بینندهٔ نمازها! ای شناسندهٔ نامها! ای رسانندهٔ گامها! ای مُبّرا از عوایق! ای مطلع بر حقایق! ای مهربان بر خلایق! عذرهای ما بپذیر که تو غنی و ما فقیر؛ و بر عیبهای ما مگیر که تو قوی و ما حقیر، از بنده خطا آید و زَلَّت و از تو عطا آید و رحمت.
اطلاعات
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
خوانش ها
مناجات شمارهٔ ۴ به خوانش زهرا شیبانی
حاشیه ها
سلام،
اول بیهدایت در سطر اول بدون معنی است. در کلام اسلامی بحثی داریم که خدا اول است ولی نه به این معنی که بدایتی داشته باشد، یکی است، نه اینکه از روی عدد باشد...
پس باید چنین باشد که «ای اول بی بدایت» باشد.
زَلَّت یعنی لغزش و خطا
ای مهربان تر از برگ ...
در بوسه های باران ...
خاموشی ستاره ...
در چشم جویباران ...