مناجات شمارهٔ ۴
الهی ای خالق بی مدد و ای واحد بی عدد، ای اول بی هدایت و ای آخر بی نهایت ای ظاهر بی صورت وای –باطن بی سیرت، ای حی بی ذلت ای مُعطی بی فطرت و ای بخشندهٔ بی منت، ای دانندهٔ راز ها، ای شنونده آواز ها، ای بینندهٔ نماز ها، ای شناسندهٔ نامها، ای رسانندهٔ گامها، ای مُبّرا از عوایق، ای مطلع برحقایق، ای مهربان بر خلایق عذر های ما بپذیر که تو غنی و ما فقیر و بر عیبهای ما مگیر که تو قوی و ما حقیر، از بنده خطا آید و زَلَّت و از تو عطا آید و رحمت
اطلاعات
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
خوانش ها
مناجات شمارهٔ ۴ به خوانش زهرا شیبانی
حاشیه ها
سلام،
اول بیهدایت در سطر اول بدون معنی است. در کلام اسلامی بحثی داریم که خدا اول است ولی نه به این معنی که بدایتی داشته باشد، یکی است، نه اینکه از روی عدد باشد...
پس باید چنین باشد که «ای اول بی بدایت» باشد.
زَلَّت یعنی لغزش و خطا
ای مهربان تر از برگ ...
در بوسه های باران ...
خاموشی ستاره ...
در چشم جویباران ...